Beylikdüzü Evde Masaj Hizmeti – Masör Bayan

Beylikdüzü Evde Masaj. Evet, çok kötü oldusonrası. Söyledirmayın bana sonrasını ama inanın bir insan ne kadar üzüntülü olabilirse o kadar üzüntülüyüm ben şimdi. Size işin o kısmını da anlatmalıyım: Benim asıl suçum, kendimi elimden geldiği kadar savunmaktan korkmam oldu. Yeterince savunmadım kendimi. Iyi mi bulunduğunu bilemiyorum. Ben Mösyö de Valmont’u sevmiyorum doğal ki, sevmek şöyle dursun, nefret ediyorum ondan. Gene de öyle anlamış olur oldu ki seviyormuşum gibi geldi bana… Söylememe bile gerek yok ki, böyle anlarda bile gene hayır diyordum ona fakat yaptıklarımla söylediklerimin de birbirine uymadığını biliyordum kesinlikle. Bu da benim elimde değildi. Ayrıca çok da heyecanlıydım!

İnsanın kendini savunması hep böyle zorsa, çok alışık olması gerekir bu işe! Mösyö de Valmont öyle laflar ediyor ki, insan iyi mi karşılık verebileceğini bilemiyor. Kısacası, o giderken hemen hemen üzüldüm ve bir zayıflık gösterip bu akşam yine gelmesine razı oldum, en çok da bu üzüyor beni işte. Evet, razı oldum olmasına fakat söz veriyorum size, ne yapıp yapacağım, almayacağım içeri. Çünkü o odadan çıkar çıkmaz, aklımı başıma topladım ve bu şekilde bir şeye razı olmakla suç işlediğimi anlamış oldum. Ve bundan dolayı, kalan vakitımı da hep ağlayarak geçirdim.

Beylikdüzü Evde Masaj Hizmeti – Masör Bayan

Beylikdüzü Evde Masaj. Aslolan Danceny’ye üzülüyorum doğal. Ne vakit onu düşünsem, gözyaşlarım sel oluyor, boğulacak hale geliyorum… Hep de düşünürdüm… Ve şimdi görüyorsunuz sonucunu, kâğıt sırılsıklam oldu. Hayır, hiçbir şey avutamaz beni artık, en azından Danceny sebebiyle avunamam… Hiç direnecek halim kalmamıştı ama bir dakika bile uyuyamadım. Bu sabah kalktığımda aynaya baktım, yüzüm öyle değişmişti ki kendimden korktum.Annem de fark etti değişikliği beni görünce, “Neyin var?” diye sordu. Ben derhal ağlamaya, başladım. Beni azarlayacağını sanıyordum. Azarlasa o denli üzülmezdim belki fakat o tam tersine güzel güzel mevzuştu benimle! Ben bu güzel sözlere hiç de layık değildim doğal ki.

Üzülmememi söylemiş oldu. Fakat neye üzüldüğümü bilmiyordu. Hastalanacaksın dedi. Keşke ölsem dediğim anlar oluyordu. Kendimi tutamadım! Boynuna atıldım ve hıçkırarak, “Anneciğim, anneciğim! Bir bilseniz kızınız ne kadar mutsuz!” dedim. Annem de kendini tutamadı ve o da ağlamaya başladı. Onun ağlaması da artırdı kederimi. Allah’tan, niçin üzüldüğümü sormadı, sorsa ne diyebilirdim, bilemiyorum.